Verovali ili ne, čak deset gradova širom sveta nosi jedinstveno breme: imaju psihološki poremećaj nazvan po njima. U jednom starom broju časopisa "Imena", Ernest Lorens Abel ih je detaljno naveo i opisao. Podelio ih je u tri kategorije: četiri su vezana za turizam, tri za situacije sa taocima, dok su preostala tri svrstana u kategoriju "ostalo".

Jerusalimski sindrom

Prvi put zabeležen tridesetih godina prošlog veka, jerusalimski sindrom pogađa oko 100 posetilaca ovog svetog grada svake godine, od kojih oko 40 zahteva hospitalizaciju. Simptomi obično nestaju nekoliko nedelja nakon posete. Ovaj sindrom se manifestuje kroz zabludu da je osoba važna biblijska figura. Na primer, neki veruju da su Marija, Mojsije, Jovan Krstitelj, pa čak i Isus.

Pogođeni često završavaju propovedajući i vičući na ulicama, upozoravajući prolaznike na približavanje sudnjeg dana i potrebu za iskupljenjem. Često opsednuti čistoćom, neki se briju od glave do pete, stalno se kupaju ili kompulzivno seku nokte.

Pariski sindrom

Prvi put prijavljen 2004. godine, ovaj sindrom uglavnom pogađa japanske turiste. Svake godine se prijavi oko 12 slučajeva, obično kod ljudi u svojim tridesetim godinama. Pacijenti ispoljavaju simptome poput anksioznosti, zabluda (na primer, verovanja da je hotelska soba prisluškivana) i halucinacija.

Pariski sindrom pretežno pogađa japanske turiste zbog snažnog kontrasta između idealizovanog Pariza i stvarnosti grada. Japanska ambasada u Parizu čak ima 24-časovnu dežurnu liniju za pomoć pogođenim sunarodnicima. Većina pacijenata se oporavi nakon nekoliko dana odmora, ali neki su toliko pogođeni da jedini poznati tretman predstavlja hitan povratak u Japan.

Firentinski sindrom

Prvi put prijavljen osamdesetih godina, firentinski sindrom uglavnom pogađa zapadnoevropske turiste između 20 i 40 godina. Ovaj sindrom predstavlja akutnu reakciju na kulturno bogatstvo Firence. Simptomi uključuju palpitacije (snažno kucanje srca), vrtoglavicu, nesvesticu i halucinacije. Većina pogođenih se oporavi nakon nekoliko dana odmora. Takođe je poznat kao "Stendalov sindrom", nazvan po francuskom piscu koji je opisao ovaj fenomen tokom svoje posete Firenci 1817. godine.

Venecijanski sindrom

Ovaj sindrom opisuje ponašanje ljudi koji putuju u Veneciju s namerom da izvrše samoubistvo u ovom gradu. Između 1988. i 1995. godine, dijagnostikovan je kod 51 stranog posetioca, od kojih je 16 nažalost ostvarilo svoju nameru. Većina pogođenih dolazi iz Nemačke, što se verovatno povezuje sa kulturnim uticajem romana "Smrt u Veneciji" Tomasa Mana.

Stokholmski sindrom

Ovaj sindrom je najpoznatiji po emocionalnoj privrženosti ili lojalnosti koju taoci razvijaju prema svojim otmičarima ili zlostavljačima. Neki čak počinju aktivno da sarađuju, prelazeći granicu od žrtve do počinioca. Naziv je dobio po talačkoj krizi koja se dogodila u banci u Stokholmu 1973. godine.

Pljačkaši su šest dana držali četvoricu bankarskih službenika kao taoce, vezavši ih za dinamit i zatvorivši ih u trezor. Nakon što su pljačkaši pristali na predaju, taoci su izjavili da se više plaše policije, prikupili novac za odbranu otmičara i odbili da svedoče protiv njih. Jedna žena se čak verila za jednog od svojih otmičara.

Limski sindrom

Suprotno od stokholmskog sindroma, limski sindrom opisuje situaciju kada otmičari razviju pozitivne veze sa taocima. Nazvan je po događaju iz 1996. godine u glavnom gradu Perua, poznatom kao "kriza talaca u japanskoj ambasadi". Članovi Revolucionarnog pokreta Tupak Amaru uzeli su za taoce 600 gostiju u rezidenciji japanskog ambasadora. Međutim, otmičari su postali toliko empatični prema gostima da su većinu njih pustili u roku od nekoliko dana, uključujući i važne pojedince poput majke tadašnjeg predsednika Perua. Nakon četiri meseca dugih pregovora, svi taoci osim jednog su oslobođeni. Kriza je završena racijom specijalnih snaga, u kojoj su poginula dva taoca i jedan komandos.

Londonski sindrom

Londonski sindrom je opisan kao suprotnost i stokholmskom i limskom sindromu, jer podrazumeva razvoj negativnih osećanja talaca prema njihovim otmičarima. Ovaj sindrom najpreciznije opisuje situaciju u kojoj taoci izazivaju sopstvenu smrt iritirajući, svađajući se, izazivajući otmičare ili pokušavajući da pobegnu.

Naziv potiče od opsade iranske ambasade u Londonu 1981. godine, tokom koje se jedan od 26 talaca više puta svađao sa svojim otmičarima, uprkos molbama ostalih. Kada su otmičari odlučili da ubiju jednog od talaca kako bi izvršili pritisak za ispunjenje svojih zahteva, pucali su u tog koji se svađao i izbacili njegovo telo na ulicu. Pogubljenje je izazvalo oružanu intervenciju policijskih snaga, tokom koje je ubijeno još talaca.

Amsterdamski sindrom

Ovaj sindrom opisuje ponašanje muškaraca koji bez pristanka svojih partnerki dele slike svojih golih supruga ili sebe u seksualnim aktivnostima. Veruje se da je termin povezan sa amsterdamskom četvrti crvenih fenjera.

Bruklinski sindrom

Termin su uveli mornarički psihijatri tokom Drugog svetskog rata, koji su primetili specifične obrasce ponašanja kod muškaraca regrutovanih u vojnu službu. Uočeno je da su psihoze povezane sa mestima porekla tih muškaraca, tj. gradovima u kojima, zbog specifičnih kulturnih okolnosti, muška ličnost prirodno teži ka preteranoj svađi ili je borbenija nego u drugim sredinama.

Detroitski sindrom

Detroitski sindrom je oblik starosne diskriminacije i odlikuje se potrebom da se radnici određenog uzrasta zamenjuju onima koji su mlađi, brži i jači. Sindrom, koji je prijavljen 2011. godine, dobio je ime po Detroitu, tačnije po svojoj reputaciji proizvodnog centra za automobile, u kojem bi noviji modeli redovno zamenjivali starije, piše Atlas Obscura.