Velimir Bata Živojinović bio je jugoslovenski i srpski pozorišni, televizijski i filmski glumac. Na filmskom platnu je debitovao 1955. godine u filmu Pesma sa Kumbare.

Gotovo da se ne mogu nabrojati svi filmovi u kojima je mahom glavnu ulogu igrao legendarni Bata. Glumio je u više od 280 filmova i televizijskih serija. Snimao je filmove u kojima je igrao glavne uloge na prostorima svih bivših jugoslovenskih republika. Pored maternjeg srpskog jezika, glumio je i na hrvatskom, makedonskom, slovenačkom, romskom, albanskom, nemačkom, engleskom, francuskom, italijanskom i ruskom jeziku.

Jedan je od glumački najobrazovanijih glumaca sa prostora bivše Jugoslavije. Već kao petnaestogodišnji dečak opredelio se za glumački poziv, te se upisao u srednju glumačku školu u Nišu, u kojoj je završio prvu i treću godinu, dok je drugu i četvrtu godinu završio u srednjoj glumačkoj školi u Novom Sadu. Nakon toga je studirao glumu na Pozorišnoj akademiji u Beogradu, u klasi koju je vodio čuveni teatrolog, dramski pisac i reditelj, profesor Jovan Kulundžić. Diplomirao je sa najvišom ocenom („desetkom”) u pozorišnoj predstavi Sumnjivo lice Branislava Nušića, odigranoj na velikoj sceni Narodnog pozorišta u Beogradu, zajedno sa kolegama s klase: Branimirom Tori Jankovićem, Nikolom Simićem, Acom Aleksovim, Ružicom Sokić, Ljiljanom Marković, Radmilom Radovanović Andrić i Radom Đuričin.

Jedan je od rodonačelnika takozvanog "Crnog talasa" u jugoslovenskom filmu, nastalog početkom šezdesetih, u kojima je kontinuirano nastupao sve do kasnih sedamdesetih godina. Paralelno s njima, igrao je i u tzv. partizanskim filmovima u kojima se proslavio tokom 60-ih i 70-ih, a jedan od njih, Valter brani Sarajevo, mu je doneo veliku popularnost u Kini i učinio ga najpopularnijim glumcem u svetu. Od filmskog debija 1955. godine u ostvarenju "Pesma sa Kumbare" do poslednjeg "Led" 2012. godine Bata je postao jedan od najpopularnijih glumaca u istoriji regionalnog filma.

Uspešan rad pratile su nagrade i priznanja, toliko da se ne mogu ni nabrojati. Kao malo ko, tri puta je dobijao Zlatnu arenu za najbolju mušku ulogu na Festivalu jugoslovenskog igranog filma u Puli, i to za filmove: Tri 1965. godine, Skupljači perja, Breza i Praznik 1967. godine i Majstor i Margarita i Tragovi crne devojke 1972. godine. Četiri puta je dobijao nagradu Grand prix na Filmskom festivalu u Nišu, od toga tri puta nagrada je dodeljena pod imenom "Ćele kula2, za sledeće filmove: Tragovi crne devojke, I bog stvori kafansku pevačicu i Majstor i Margarita (1972); Tren, Nije nego i Stići pre svitanja (1978); Još ovaj put, Igmanski marš, Halo taksi, Balkan ekspres i Moj tata na određeno vreme (1983); a jednom je nagrada dodeljena pod imenom „Naisa” (on je prvi dobitnik Grand prix nagrade pod ovim imenom), za film Ptice koje ne polete (1997). Jugoslovenska kinoteka mu je 2010. godine dodelila Nagradu Zlatni pečat za izuzetan doprinos razvoju filmske umetnosti. Na 48. Filmskim susretima u Nišu 2013. godine Savet festivala ga je nagradio specijalnom nagradom (ručno izrađen šah cara Konstantina sa likovima iz bitke kod Milvijskog mosta), za izuzetan doprinos srpskoj i jugoslovenskoj kinematografiji. Prilikom otvaranja 44. Međunarodnog filmskog festivala FEST u Beogradu, 26. marta 2016. godine dodeljeno mu je posebno priznanje, Nagrada Beogradski pobednik, za izuzetan doprinos filmskoj umetnosti. Pored Velimira Bate Živojinovića, tom prilikom ova nagrada je dodeljena i američkom reditelju Džon Mektirnanu i španskoj glumici Viktoriji Abril.

Osim glume, uporedno se bavio i politikom. Od početka devedesetih godina bio je poslanik Socijalističke partije Srbije u nekoliko mandata, a 2002. godine bio je kandidat SPS-a na republičkim predsedničkim izborima u Srbiji. 

Vreme komemoracije i sahrane biće naknadno objavljeni.